เรือประจัญบานยามาโตะ (ญี่ปุ่น: 大和 Yamato ) เป็นเรือประจัญบานขนาดยักษ์ตั้งชื่อตามชื่อจังหวัดโบราณ "ยามาโตะ" ในประเทศญี่ปุ่นเป็นเรือประจัญบานชั้นยามาโต ลำแรกของกองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่น เรือประจัญบานยามาโตและเรือประจัญบานมูซาชิซึ่งเป็นเรือที่อยู่ในชั้นเดียวกันทั้งคู่จมลงในระหว่างสงคราม เรือรบลำนี้มีความหมายอันยิ่งใหญ่สำหรับ จักรวรรดิญี่ปุ่นในฐานะสัญลักษณ์ด้านนาวิกานุภาพของชาติ (คำว่า "ยามาโตะ" บางครั้งก็หมายถึงประเทศญี่ปุ่น) และถูกจมโดยเรือบรรทุกเครื่องบินสัญชาติอเมริกันในช่วงวันท้ายๆ ของสงครามโลกครั้งที่2 ในปฏิบัติการอัตวินิบาตกรรมเท็นกุ(เท็นโง) (เป็นปฏิบัติการทางทะเลหลักครั้งสุดท้ายของกองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่นในสงครามมหาสมุทรแปซิฟิกของสงครามโลกครั้งที่สอง เพื่อการโจมตีฆ่าตัวตายต่อกองกำลังฝ่ายสัมพันธมิตรที่กำลังสู้รบในยุทธการโอะกินะวะ ) ซึ่งการจมของเรือรบยามาโตะ บางครั้งถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของความพ่ายแพ้ของญี่ปุ่นด้วย
ซึ่งการสร้างเรือลำนี้นั้นเป็นความลับสุดยอดไม่มีแม้กระทั่งภาพวาดและแบบแปลนฉบับสมบูรณ์ นอกจากภาพวาดลายเส้นไม่กี่ชิ้นกับภาพถ่ายอีกหยิบมือเดียวที่เหลืออยู่ และข่าวลือที่ว่ายามาโตมีขนาดใหญ่เป็นสองเท่าของคู่ต่อกรจากอเมริกา บรรดากะลาสีได้ช่วยกันขึงอวนดักปลายาวหนึ่งไมล์รอบอู่ต่อเรือแบบแห้งที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น เพื่อสร้างเรือประจัญบานที่ใหญ่ที่สุดและทรงพลังที่สุดในโลก ไม่มีใครรู้ว่ามันมีขนาดเท่าไร เพียงแต่รู้ว่าระวางขับน้ำของยามาโตมีขนาดสองเท่าของเรือประจัญบานใดๆ ของฝ่ายสัมพันธมิตร ป้อมปืนที่มีอยู่สามป้อมนั้น แต่ละป้อมหนัก กว่าเรือพิฆาตของอเมริกา ปืนกระบอกหลักๆ ถูกออกแบบให้โจมตีได้ในระยะ 25 ไมล์ ซึ่งไม่เคยมีใครทำได้ มาก่อน โดยในระยะไกลขนาดนั้นจำเป็นต้องอาศัยเครื่องบินระบุตำแหน่งช่วยบินนำวิถีกระสุนอยู่เหนือเส้นขอบฟ้า
ยามาโตก็เหมือนกับเรือขนาดใหญ่ที่มีการจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ว่ามันจะไม่มีทางจม แต่แล้วเรือเหล่านั้นก็มักจะมีเหตุต้องจมลงจนทำให้เป็นที่มาของประวัติศาสตร์และตำนานที่เล่าขานสืบต่อกันมา
ปฏิบัติการสุดท้ายของเรือประจัญบานยามาโต้
เมื่อวันที่ 7 เมษายน พ.ศ.2488 เรือประจัญบานยามาโต้พร้อมด้วยเรือลาดตระเวนเบายะฮะงิ,เรือพิฆาตสึซึสึกิ,ฟุยุสึกิ,อิโซะคาเซะ,ยุคิคาเซะ,ฮามะคาเซะ,อาซะชิโมะ,คาซุมิและฮัดสึชิโมะ รวม10ลำ ได้ออกเดินทางจากท่าจอดเรือฮัดจิราชิมะของจังหวัดยามากุจิ ผ่านช่องแคบบังโงเลาะชายฝั่งของแหลมโอซุมิของจังหวัดคะโงชิมะแล้วเดินทางต่อไปทางตะวันตก เพื่อเปลี่ยนเข็มลงใต้เข้าสู่เกาะโอกินาวาก็ถูกโจมตีจากกำลังทางอากาศ ของ กำลังรบเฉพาะกิจที่ 58 โดยการโจมตีหลักมาจาก
หมวดเฉพาะกิจที่ 58.1 ซึ่งประกอบด้วย
เรือบรรทุกเครื่องบิน ฮอร์เน็ต ลำที่ 2 (CV-12)
เรือบรรทุกเครื่องบิน วาส์พ ลำที่ 2 (CV-18)
เรือบรรทุกเครื่องบิน เบ็นนิงตัน (CV-20)
เรือบรรทุกเครื่องบินเบา เบลลิววูด (CVL-24)
เรือบรรทุกเครื่องบิน ซานฮาซินโต้ (CVL-30)
และ
หมวดเฉพาะกิจที่ 58.3 ประกอบด้วย
เรือบรรทุกเครื่องบิน เอสเซ็ก (CV-9)
เรือบรรทุกเครื่องบิน บังเกอร์ฮิล (CV-17)
เรือบรรทุกเครื่องบินเบา คาบอต (CVL-27)
เรือบรรทุกเครื่องบิน บาตาอัน (CVL-29) ส่วน
เรือบรรทุกเครื่องบิน แฮนคอก (CV-19) ส่งเครื่องบิน53ลำ บินขึ้นช้าไป15นาทีจึงไม่พบเป้าหมาย
กำลังหลักในการโจมตี ทางอากาศของหมวดเฉพาะกิจทั้งสองนี้ มี
เครื่องบินขับไล่ F6F (เฮลแคท) 283 เครื่อง
เครื่องบินขับไล่โจมตี F4U (คอร์แซร์) 180 เครื่อง
เครื่องบินดำดิ่งทิ้งระเบิด SB2C (เฮล ได เวอร์) 72 เครื่อง
เครื่องบินทิ้งตอร์ปิโด TBM (อเวนเจอร์) 114 เครื่อง
รายละเอียดการถูกโจมตีของเรือประจัญบานยามาโต้มีดังนี้
ระลอกโจมตี -------- เวลา ---------- จำนวนเครื่องบิน ----------- ความเสียหาย
1 ----------------- 12.35-12.50 --------260 --------------- ถูกตอร์ปิโดที่กราบซ้าย 1 ลูก ถูกลูกระเบิดที่ท้ายเรือ ทหารเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก
2 --------------- 13.18-13.34 ------------- 120 ----------- ถูกตอร์ปิโดที่กราบซ้าย 3 ลูก พลประจำปืนกลต่อสู้อากาศยาน เสียชีวิตถึง 1 ใน 4 เรือเอียง 8 องศา
3 ------------- 13.35-13.53 -------------- 150 --------------- ถูกตอร์ปิโดที่กราบขวา 1 ลูกกราบซ้าย 3 ลูก เรือเอียง 15
องศา ความเร็วเหลือ 18 นอต
4 -------------- 14.07-14.20 ------------- 150 ------------ ถูกตอร์ปิโดที่กราบขวาอีก 4 ลูก ถูกลูกระเบิด 15 ลูกความเร็วเหลือ 7 นอต เรือตีวงไปทางซ้ายเรื่อยๆไม่หยุด
5-6 -------------- 14.25 -------------- 150 -------------- ถูกตอร์ปิโดที่กราบซ้ายอีก 1 ลูก ถูกลูกระเบิดอีกนับไม่ถ้วน ระบบการสื่อสารเสียหายทั้งหมดเครื่องถือท้ายขัดข้องต้องใช้แรงคนบังคับหางเสือ เรือเอียง 35 องศา เกิดการระเบิดและจมโดยตะแคงทางกราบซ้ายแล้วพลิกคว่ำบริเวณ 200 ไมล์ เหนือเกาะตกกุชิมะ จังหวัดคะโงชิระดับน้ำลึก325เมตร
ข้อมูลคร่าวๆของเรือยามาโต
เรือประจัญบานยามาโต และน้องสาว คือ เรือ มูซาชิ วางกระดูกงูเรือ ในช่วงปี ค.ศ. 1937-38 และสร้างเสร็จประมาณปี 1941-42 นับเป็นเรือประจัญบานที่ใหญ่ที่สุดในโลก ด้วยระวางขับน้ำ 65,000 ตัน, ความเร็วเรือสูงสุด 27 นอต, มีปืนเรือขนาดใหญ่ที่สุด คือ 18.1 นิ้ว, ความยาวตลอดลำเรือ 862 ฟุต, ความกว้าง (บีมเรือ) 121 ฟุต, ดาดฟ้าเรือติดเกราะหนา 9.1 นิ้ว ซึ่งสามารถรับแรงระเบิดขนาด 2,000 lb ซึ่งถูกยิงมาจากระยะไกล 15,000 ฟุตได้ เรือยามาโต สร้างเสร็จในปี 1941 ตามมาด้วยเรือมูซาชิ ในปี 1942 อาวุธประจำเรือชั้นยามาโต
1. ปืนเรือ ขนาด 18.1"/45 เก้ากระบอก
2. ปืนเรือ ขนาด 6.1"/60 สิบสองกระบอก ภายหลังลดเหลือหกกระบอก
3. ปืน DP ขนาดลำกล้อง 5"/40 สิบสองกระบอก ต่อมาเพิ่มเป็นยี่สิบสี่กระบอก (DP เป็นปืนต่อสู้อากาศยานหนักแบบมาตรฐานของญีปุ่นในช่วง นั้น
ยามาโตก็เหมือนกับเรือขนาดใหญ่ที่มีการจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ว่ามันจะไม่มีทางจม แต่แล้วเรือเหล่านั้นก็มักจะมีเหตุต้องจมลงจนทำให้เป็นที่มาของประวัติศาสตร์และตำนานที่เล่าขานสืบต่อกันมา
ปฏิบัติการสุดท้ายของเรือประจัญบานยามาโต้
เมื่อวันที่ 7 เมษายน พ.ศ.2488 เรือประจัญบานยามาโต้พร้อมด้วยเรือลาดตระเวนเบายะฮะงิ,เรือพิฆาตสึซึสึกิ,ฟุยุสึกิ,อิโซะคาเซะ,ยุคิคาเซะ,ฮามะคาเซะ,อาซะชิโมะ,คาซุมิและฮัดสึชิโมะ รวม10ลำ ได้ออกเดินทางจากท่าจอดเรือฮัดจิราชิมะของจังหวัดยามากุจิ ผ่านช่องแคบบังโงเลาะชายฝั่งของแหลมโอซุมิของจังหวัดคะโงชิมะแล้วเดินทางต่อไปทางตะวันตก เพื่อเปลี่ยนเข็มลงใต้เข้าสู่เกาะโอกินาวาก็ถูกโจมตีจากกำลังทางอากาศ ของ กำลังรบเฉพาะกิจที่ 58 โดยการโจมตีหลักมาจาก
หมวดเฉพาะกิจที่ 58.1 ซึ่งประกอบด้วย
เรือบรรทุกเครื่องบิน ฮอร์เน็ต ลำที่ 2 (CV-12)
เรือบรรทุกเครื่องบิน วาส์พ ลำที่ 2 (CV-18)
เรือบรรทุกเครื่องบิน เบ็นนิงตัน (CV-20)
เรือบรรทุกเครื่องบินเบา เบลลิววูด (CVL-24)
เรือบรรทุกเครื่องบิน ซานฮาซินโต้ (CVL-30)
และ
หมวดเฉพาะกิจที่ 58.3 ประกอบด้วย
เรือบรรทุกเครื่องบิน เอสเซ็ก (CV-9)
เรือบรรทุกเครื่องบิน บังเกอร์ฮิล (CV-17)
เรือบรรทุกเครื่องบินเบา คาบอต (CVL-27)
เรือบรรทุกเครื่องบิน บาตาอัน (CVL-29) ส่วน
เรือบรรทุกเครื่องบิน แฮนคอก (CV-19) ส่งเครื่องบิน53ลำ บินขึ้นช้าไป15นาทีจึงไม่พบเป้าหมาย
กำลังหลักในการโจมตี ทางอากาศของหมวดเฉพาะกิจทั้งสองนี้ มี
เครื่องบินขับไล่ F6F (เฮลแคท) 283 เครื่อง
เครื่องบินขับไล่โจมตี F4U (คอร์แซร์) 180 เครื่อง
เครื่องบินดำดิ่งทิ้งระเบิด SB2C (เฮล ได เวอร์) 72 เครื่อง
เครื่องบินทิ้งตอร์ปิโด TBM (อเวนเจอร์) 114 เครื่อง
รายละเอียดการถูกโจมตีของเรือประจัญบานยามาโต้มีดังนี้
ระลอกโจมตี -------- เวลา ---------- จำนวนเครื่องบิน ----------- ความเสียหาย
1 ----------------- 12.35-12.50 --------260 --------------- ถูกตอร์ปิโดที่กราบซ้าย 1 ลูก ถูกลูกระเบิดที่ท้ายเรือ ทหารเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก
2 --------------- 13.18-13.34 ------------- 120 ----------- ถูกตอร์ปิโดที่กราบซ้าย 3 ลูก พลประจำปืนกลต่อสู้อากาศยาน เสียชีวิตถึง 1 ใน 4 เรือเอียง 8 องศา
3 ------------- 13.35-13.53 -------------- 150 --------------- ถูกตอร์ปิโดที่กราบขวา 1 ลูกกราบซ้าย 3 ลูก เรือเอียง 15
องศา ความเร็วเหลือ 18 นอต
4 -------------- 14.07-14.20 ------------- 150 ------------ ถูกตอร์ปิโดที่กราบขวาอีก 4 ลูก ถูกลูกระเบิด 15 ลูกความเร็วเหลือ 7 นอต เรือตีวงไปทางซ้ายเรื่อยๆไม่หยุด
5-6 -------------- 14.25 -------------- 150 -------------- ถูกตอร์ปิโดที่กราบซ้ายอีก 1 ลูก ถูกลูกระเบิดอีกนับไม่ถ้วน ระบบการสื่อสารเสียหายทั้งหมดเครื่องถือท้ายขัดข้องต้องใช้แรงคนบังคับหางเสือ เรือเอียง 35 องศา เกิดการระเบิดและจมโดยตะแคงทางกราบซ้ายแล้วพลิกคว่ำบริเวณ 200 ไมล์ เหนือเกาะตกกุชิมะ จังหวัดคะโงชิระดับน้ำลึก325เมตร
ข้อมูลคร่าวๆของเรือยามาโต
เรือประจัญบานยามาโต และน้องสาว คือ เรือ มูซาชิ วางกระดูกงูเรือ ในช่วงปี ค.ศ. 1937-38 และสร้างเสร็จประมาณปี 1941-42 นับเป็นเรือประจัญบานที่ใหญ่ที่สุดในโลก ด้วยระวางขับน้ำ 65,000 ตัน, ความเร็วเรือสูงสุด 27 นอต, มีปืนเรือขนาดใหญ่ที่สุด คือ 18.1 นิ้ว, ความยาวตลอดลำเรือ 862 ฟุต, ความกว้าง (บีมเรือ) 121 ฟุต, ดาดฟ้าเรือติดเกราะหนา 9.1 นิ้ว ซึ่งสามารถรับแรงระเบิดขนาด 2,000 lb ซึ่งถูกยิงมาจากระยะไกล 15,000 ฟุตได้ เรือยามาโต สร้างเสร็จในปี 1941 ตามมาด้วยเรือมูซาชิ ในปี 1942 อาวุธประจำเรือชั้นยามาโต
1. ปืนเรือ ขนาด 18.1"/45 เก้ากระบอก
2. ปืนเรือ ขนาด 6.1"/60 สิบสองกระบอก ภายหลังลดเหลือหกกระบอก
3. ปืน DP ขนาดลำกล้อง 5"/40 สิบสองกระบอก ต่อมาเพิ่มเป็นยี่สิบสี่กระบอก (DP เป็นปืนต่อสู้อากาศยานหนักแบบมาตรฐานของญีปุ่นในช่วง นั้น
4. ปืนต่อสู้อากาศยาน ขนาดลำกล้อง 25 ม.ม. มากกว่า 150 กระบอก
อ้างอิง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น